М.Ю. Лермонтов ÆМДЗÆВГÆТÆ

ПОЭЗИ

М.Ю. Лермонтов

ÆМДЗÆВГÆТÆ

НИЩИЙ

У врат обители святой
Стоял просящий подаянья
Бедняк иссохший, чуть живой
От глада, жажды и страданья.

Куска лишь хлеба он просил,
И взор являл живую муку,
И кто-то камень положил
В его протянутую руку.

Так я молил твоей любви
С слезами горькими, с тоскою;
Так чуаства лучшие мои
Обмануты навек тобою!

МÆГУЫРГУР

Лæууыдис кувæндоны цур
Фæллад, фæлмæстхуызæй мæгуыргур;
Æххормаг, дойныйæ ныббур,—
Фæуæд-иу уый хуызæн дæ фыдгул!

Куырдта кæрдзыны мур æрмæст,
Йæ цæстæнгас та ’вдыста тухæн,
Æмæ йын цавæрдæр фæлхæрст
Сæвæрдта дуры къæртт йæ къухы.

Æз дæр дæ уарзонад куырдтон,
Мæ зæрдæ мын æфхæрдта катай;
Æмæ мын м ’ахсджиагдæр фæндон
Ды дæр раст уый хуызæн фæсайдтай.

Ардасенты Хадзыбатыры тæлмац

НИЩИЙ

ФЕЦЕ

Лæудтæй тæнзæрдæ донзонуг,
Феце хæдзарæн æ колдуармæ,
Æстонг, инæрхгæ, æдонуг
Кодта тухлæууæ æрдæгмардæй.

Загъта æ зæрдæ дзоли карст,
Зиндтæй ухери æ дондзæсти,
’Ма ин æ къохи дори саст
Кадæр нивæрдта дзоли бæсти.

Уоййау дæ уарзтмæ фæббæлдтæн
Æз дæр æд зин, æд цæсти дон,
Æма ку скодтай мæ сæнттæн
Ду дорзæрдæй фæливд кæрон.

Тæлмацгæнæг — Билаонти Б.

РОМАНС

Ты идешь на поле битвы,
Но услышь мои молитвы,
Вспомни обо мне.
Если друг тебя обманет,
Если сердце жить устанет
И душа твоя увянет, —
В дальней стороне
Вспомни обо мне.
Если кто тебе укажет
На могилу и расскажет
При ночном огне
О девице обольщенной,
Позабытой и презренной,
О, тогда, мой друг бесценный,
Ты в чужой стране
Вспомни обо мне.
Время прежнее, быть может,
Посетит тебя, встревожит
В мрачном, тяжком сне;
Ты услышишь плач разлуки,
Песнь любви и вопли муки
Иль подобные им звуки...
О, хотя во сне
Вспомни обо мне!

РОМАНС

Ды цæуыс хæсты быдырмæ,
Фæлæ байхъус ’ххæст мæ дзырдмæ,
Ма ферох кæ мæн.
Кæд дæ лымæн дæу фæсайа,
Зæрдæ сау цардæй куы стайа,
Дард бæсты бынтон ныруайа
Де ’взонг уд дæуæн,
Ма ферох кæ мæн.
Исчи дæ ингæны цурмæ
Куы кæна æмæ куы дзура
’Хсæвыгон дæуæн
Сау рæсугъд чызгыл æнкъардæй,
Цард кæуыл рацыд мæнгардæй,
’Цæгæлон бæсты-иу дардæй,
О зынаргъ лымæн,
Ма ферох кæ мæн.
Ивгъуыд рæстæг дæм куы ’рцæуа,
Чи зоны, тыхсын куы кæна,
Де ’нкъард фын дæуæн:
Хъустыл ку’ азæла хæрзæбон.
Уарзты зард, кæнæ фыдæбон,
Гъе та ’ндæр мыртæ фыдвæндон,
Тарф фыны уæддæр
Ма ферох кæ мæн.

Цæрукъаты Алыксандры тæлмац

ПАРУС

Белеет парус одинокий
В тумане моря голубом!
Что ищет он в стране далекой?
Что кинул он в краю родном?..

Играют волны — ветер свищет,
И мачта гнется и скрыпит...
Увы, — он счастия не ищет
И не от счастия бежит!

Под ним струя светлей лазури,
Над ним луч солнца золотой...
А он, мятежный, просит бури,
Как будто в бурях есть покой!

1832

НАУПÆЛÆЗ

Хæрзиунæг наупæлæз урс дары
Æгæрон денджызон цъæхы...
Цымæ дæрддаг бæсты цы сгары?
Цы уадзы райгуырæн зæххыл?

Фæйлауæн хъазы, дымгæ схъырны,
Æртасы наудзæджындз, хъæрзы...
Нæ, нæ, уый амондгур нæ тырны,
Нæдæр йæ амондæй тæрсы.

Йæ быны — дон æрвирд, æхсиды,
Йæ сæрмæ — хурзæрин, æнцад,—
Æнæнцой, уый та уадмæ сиды,
Цыма æрæнцой ратдзæн уад!

Плиты Грисы тæлмац

БОРОДИНО

— Скажи-ка, дядя, ведь не даром
Москва, спаленная пожаром,
Французу отдана?
Ведь были ж схватки боевые,
Да, говорят, еще какие!
Недаром помнит вся Россия
Про день Бородина!

- Да, были люди в наше время,
Не то, что нынешнее племя:
Богатыри — не вы!
Плохая им досталась доля:
Немногие вернулись с поля...
Не будь на то господня воля,
Не отдали б Москвы!

Мы долго полча отступали,
Досадно было, боя ждали,
Ворчали старики:
«Что ж мы? на зимние квартиры?
Не смеют, что ли, командиры
Чужие изорвать мундиры
О русские штыки?»

И вот нашли большое поле:
Есть разгуляться где на воле!
Построили редут.
У наших ушке на макушке!
Чуть утро осветило пушки
И леса синие верхушки -
Французы тут как тут.

Забил заряд я в пушку туго
И думал: угощу я друга!
Постой-ка, брат мусью!
Что тут хитрить, пожалуй к бою;
Уж мы пойдем ломить стеною,
Уж постоим мы головою
За родину свою!

Два дня мы были в перестрелке.
Что толку в этакой безделке?
Мы ждали третий день.
Повсюду стали слышны речи:
«Пора добраться до картечи!»
И вот на поле грозной сечи
Ночная пала тень.

Прилег я вздремнуть я у лафета,
И слышно было до рассвета,
Как ликовал француз.
Но тих был наш бивак открытый:
Кто кивер чистил весь избитый,
Кто штык точил, ворча сердито,
Кусая длинный ус.

И только небо засветилось,
Все шумно вдруг зашевелилось,
Сверкнул за строем строй.
Полковник наш рожден был хватом:
Слуга царю, отец солдатам...
Да, жаль его: сражен булатом,
Он спит в земле сырой.

И молвил он, сверкнув очами:
«Ребята! не Москва ль за нами?
Умремте же под Москвой,
Как наши братья умирали!»
И умереть мы обещали,
И клятву верности сдержали
Мы в Бородинский бой.

Ну ж был денек! Сквозь дым летучий
Французы двинулись, как тучи,
И все на наш редут.
Уланы с пестрыми значками,
Драгуны с конскими хвостами,
Все промелькнули перед нам,
Все побывали тут.

Вам не видать таких сражений!
Носились знамена, как тени,
В дыму огонь блестел,
Звучал булат, картечь визжала,
Рука бойцов колоть устала,
И ядрам пролетать мешала
Гора кровавых тел.

Изведал враг в тот день немало,
Что значит русский бой удалый,
Наш рукопашный бой!..
Земля тряслась — как наши груди;
Смешались в кучу кони, люди,
И залпы тысячи орудий
Слились в протяжный вой...

Вот смерклось. Были все готовы
Заутра бой затеять новый
И до конца стоять...
Вот затрещали барабаны —
И отступили басурманы.
Тогда считать мы стали раны,
Товарищей считать.

Да, были люди в наше время,
Могучее, лихое племя:
Богатыри — не вы.
Плохая им досталась доля:
Немногие вернулись с поля.
Когда б на то не Божья воля,
Не отдали б Москвы!

1837

БОРОДИНО

— Зæгъ-ма, зæронд салдат, хæрзсыгъдæй
Мæскуыйы бацахсын сæ тыхтæй
Куыд баци францы бон?
Куынæг хæстытæ дзы куы нæ уыд?
Сæрыхъуын арц сæ коймæ слæууы!
Уæрæсейы зæрдыл куы лæууы
Бородинойы бон!

— Ай-гъай, уыдис лæгтæ нæ бонты,
Ныр нал ис ахæм сахъ хæстонтæ:
Бæгъатыртæ — бæгуы!
Хæрзамонд сæ нæ фæци царды:
Сæ фылдæр карз хæсты фæмарди...
Фыдгулæн иу хуыцауы ардæй
Лæвæрд æрцыд Мæскуы!

Чъылдыммæ ’нæсыбыртт цыдыстæм,
Мах тынг фæндыд хæцын, тыхстыстæм,
Цыд зæрæдты ныхас:
«Кæдæм? Зымæгон хъарм хæдзæрттæм?
Кæм ис нæ хицæуттæм сæ зæрдæ?
Йе нæу æцæгæлон мæнгæрдтæн
Уырыссаг джебогъ тас?»

Фæзынд егъау быдыр нæ разы:
Уыдис уым байвазæн, æрхъазæн!
Хæцæн кæнæм цæрдæг.
Фыдгултæм хъусæм мах къæрцхъусæй,
Нæ топпыхос та дарæм хусæй.
Куы фæирд бон сæумæйы рухсæй,
Уæд федтам: франц хæстæг.

Нæмыг мæ хотыхы ныннадтон:
Мæ хæлар франц, æз дæм дзы раттон!
Фæлæуу, мусью, чысыл!
Цы ма лæууæм? Бырсгæ у размæ;
Уæхски-уæхск цомут тохы карзмæ! —
Хæцдзыстæм мах нæ удæгасæй
Нæ райгуырæн бæстыл!

Æхстам дыууæ боны кæрæдзи,—
Æцæг хæстæн амал нæ фæци,
Æртыккаг бон кæсæм.
Фæйнæрдыгæй ныхæстæ хъусæм:
«Хъæуы нæ сармадзанæй скусын!»
Фæлæ тæссаг хæцæн æрдузы
Æрæнцадис æхсæв.

Хуыссын мæ сармадзаны фарсмæ,
Мæ хъустыл уади боны скастмæ,
Куыд цин кодта француз.
Куыд сабыр уыд нæ хæцæнуат та! —
Чи хæсты скъуыд дарæс рæхсадта,
Чи й’ арц хъуыр-хъуыргæнгæйæ даудта.
Чи — арты цур ныхъхъус.

Фæлæ куы раирд бонрухс арвыл,
Нæргæ уæд базмæлыдис дардыл
Æфсадæй дзаг быдыр.
Нæ булкъон саггуырд уыд йæ мадæн,
Ныфс — паддзахæн, фыд та — салдатæн,
Фæлæ — хъыгаг; фæмард булатæй,
Уый саумæры ис ныр!

Цæхæртæкалгæ загъта махæн:
«Лæппутæ! Нæй Мæскуыйæн раттæн!
Мæлгæ нын ам у ’рмæст
Нæ сæфт æфсымæртæн сæ фæстæ!»
Ард иумæ бахордтам æд гæрзтæ...
Бородинойы судзаг хæсты
Æрцыд нæ дзырд æххæст.

Цы бон уыд! Фæздæджы гуылфæнты
Æгæнон францаг размæ ссæнды
Нæ хæцæнтæм æваст.
Сæ бæхджын æфсад зæхх æнкъуыста,
Йæ фæстæ фистæг æфсад сыстад,
Хæстыхъæр æмæ богъ-богъ хъуыстам,
Бон тартæ кодта раст.

Нæй фенæн ахæм бырст уæ рæстæг,—
Фæйлыдтой тырысатæ хæсты,
Калд сау фæздæг, сыгъд арт,
Цъыкк кодта кард, сырх нæмыг тади,
Æфсæддон марынæй фæллади,
Обæуттæ сысты мæрдтæ, хауди
Дзыхъхъынног мардыл мард.

Уæд не знаг бавзæрста йæхиуыл,
Цы у уырыссаг цæф-æрмриуыгъд,
Нæхи æрми-æрмхæст.
Зæхх рызт нæ риутау; адæм, бæхтæ
Æмхæццæ сысты; фæзтæ, рæгътæ
Рызтысты хотыхты гæрæхтæй,
Æмбу ма хъуыст æрмæст.

Æрталынг. Мах цæттæ уыдыстæм
Сæумæйыл ног хæстон бырстытæм,—
Фæндыди мах хæцын...
Фæлæ куы сцагътам барабантæ,
Уæд лидзæг фесты басурмантæ.
Хынцын уæд систам не стыр зиантæ,

Æфсымæрты хынцын.
Ай-гъай, уыд сахъ лæгтæ нæ бонты,
Ныфсхаст, зæрдæвидар хæстонхæ,
Бæгъатыртæ — бæгуы!
Хæрзамонд сæ нæ фæци царды:
Сæ фылдæр карз хæсты фæмарди.
Фыдгулæн иу хуыцауы ардæй
Лæвæрд æрцыд Мæскуы!

Плиты Грисы тæлмац

УЗНИК

Отворите мне темницу,
Дайте мне сиянье дня,
Черноглазую девицу,
Черногривого коня.
Я красавицу младую
Прежде сладко поцелую,
На коня потом вскочу,
В степь, как ветер, улечу.

Но окно тюрьмы высоко,
Дверь тяжелая с замком;
Черноокая далеко,
В пышном тереме своем;
Добрый конь в зеленом поле
Без узды, один, по воле
Скачет, весел и игрив,
Хвост по ветру распустив.

Одинок я — нет отрады:
Стены голые кругом,
Тускло светит луч лампады
Умирающим огнем;
Только слышно за дверями
Звучно-мерными шагами
Ходит в тишине ночной
Безответный часовой.

1837

АХÆСТ

Цæй-ма, бакæнут мын рудзынг,
Равдисут мын арвы цъæх,
Ракæнут мæм саурæсугъд чызг,
Раласут мæм саубарц бæх!
Раздæр уал æвзонг рæсугъдæн
Тынг ныпъпъа кæнон йæ русæн,
Бæхыл абадон æваст,
Быдырмæ тæхон æмраст.

Фæлæ ахæстоны рудзынг
У бæрзонд, æхгæд — йæ дуар.
Дард у, дард мæнмæ рæсугъд чызг.
Дард у уый хъæздыг хæдзар.
Иунæгæй æнæ идонæй
Уайы хъæлдзæгæй, уæндонæй
Цъæх тыгъд быдыры дзæбæх,
Къæдзил хъилæй даргæ бæх.

Иунæг дæн, мæ зæрдæ — талынг;
Къултæ м’ алыварс — бæгънæг.
Цырагъ тарцъæх фæздæг калы,
Рухс сындæг кæны мынæг.
Гъе, ’рмæст хъусын: дуары фæстæ
Сабыргай æхсæвы цæстæй
Цырыхъхъы хъыс-хъыс цæуы,
Уый уым хъахъхъæнæг цæуы.

Плиты Харитоны тæлмац

* * *

Слышу ли голос твой
Звонкий и ласковый,
Как птичка в клетке
Сердце запрыгает;

Встречу ль глаза твои
Лазурно-глубокие,
Душа им навстречу
Из груди просится,

И как-то весело
И хочется плакать,
И так на шею бы
Тебе я кинулся.

* * *

Дæ хъæлæс куы фехъусын,—
Зæлджын æмæ уарзæгой,—
Къалатийы цъиуау
Зæрдæ пæррæст кæны.

Куы фенын дæ цæстытæ
Æрвгъуыз æмæ арфæй,—
Уæд риуæй сæ размæ
Мæ уд йæхи фæкуры.

Куыддæр хъæлдзæг вæййын,
Кæуын мæм фæцæуы;
Гъеуæд дæ бæрзæйыл
Мæхи æз атухин.

Гулуты Андрейы тæлмац

* * *

Есть речи — значенье
Темно иль ничтожно,
Но им без волненья
Внимать невозможно.

Как полны их звуки
Безумством желанья!
В них слезы разлуки,
В них трепет свиданья.

Не встретит ответа
Средь шума мирского
Из пламя и света
Рожденное слово;

Но в храме, средь боя
И где я ни буду,
Услышав, его я
Узнаю повсюду.

Не кончив молитвы,
На звук тот отвечу,
И брошусь из битвы
Ему я навстречу.

1839

* * *

Ис ахæм ныхæстæ:
Сæ хъуыдытæ — талынг,
Фæлæ сæм нæ зæрдæ
Йæ хъынцъым ыскалы.

Ис бирæ сæ зæлты
Æнахуыр фæндæгтæ! —
Фæхицæны катай,
Стæй фембæлды сæнттæ.

Нæ ратдзæни дзуапп дæр
Æхсæнад йæ тыхстæй
Сырх арт æмæ рухсæй
Фæзынæг ныхæстæн;

Æз аргъуаны, тохы,—
Кæмдæрид куы фæуон,—
Куы хъусон сæ зæлтæ,—
Уыдзынæн сæ фæдон.

Ныууадзин мæ кувын,
Дзуапп раттын фæразин,—
Æз уыдонæн тохæй
Хи фехсин сæ размæ.

Гулуты Андрейы тæлмац

ПЛЕННЫЙ РЫЦАРЬ

Молча сижу под окошком темницы;
Синее небо отсюда мне видно:
В небе играют все вольные птицы;
Глядя на них, мне и больно и стыдно.
Нет на устах моих грешной молитвы,
Нету ни песни во славу любезной:
Помню я только старинные битвы,
Меч мой тяжелый да панцирь железный.
В каменный панцирь я ныне закован,
Каменный шлем мою голову давит,
Щит мой от стрел и меча заколдован,
Конь мой бежит, и никто им не правит.
Быстрое время — мой конь неизменный,
Шлема забрало — решетка бойницы,
Каменный панцирь — высокие стены,
Щит мой — чугунные двери темницы.
Мчись же быстрее, летучее время!
Душно под новой бронею мне стало!
Смерть, как приедем, подержит мне стремя;
Слезу и сдерну с лица я забрало.

УАЦАЙРАГ БÆГЪАТЫР

Ныккæнды рудзынгæн бадын йæ разы;
Арв мæм æрттивгæ бæрзондæй фæзыны;
Мæргътæ сæрибарæй уæлдæфы хъазынц,
Бафты сæ фендæй дывæр зын мæ зыныл.
Арвмæ нæ хъарын мæ уды мæстытæ,
Нал кæнын зарæг мæ уарзты нывондæн;
Зæрдыл ма дарын мæ рагон хæстытæ
Ме ’хсары цирхъ æмæ ме згъæр æндонæй.
Гъеныр та дурын ызгъæр ис мæ фæрстыл,
Дурæй — мæ танхъа, мæ сæр мын æлвасы,
Фат æмæ кард мæм нæ цæуынц æввахсты,
Фæзы мæ саулох уæгъдидонæй уасы.
Рæстæг—мæ дугъон, уый не ’взары къултæ,—
Танхъайы ’фсæн хыз — мæ ныккæнды сисдзæф,
Дурын ызгъæр та — бæрзонд æмыр къултæ.
Уарт мын æндон дуар — сæ аххос мæ ристæн.
Тагъддæр ызгъор, цæй, рæубазырджын рæстæг!
Ахæсты сау катай зæрдæмæ ’фсæры.
Мæнæ куы ’рцæуон мæ адзалы бæстæм,
’Фехсдзынæн гъеуæд мæ цæсгомы ’фсæнхыз!

Тæлмацгæнæг — Æлборты Х.

* * *

(из Гете)

Горные вершины
Спят во тьме ночной;
Тихие долины
Полны свежей мглой;

Не пылит дорога,
Не дрожат листы...
Подожди немного,
Отдохнешь и ты.

1840

* * *

(Гетейæ)

Тарæй хæхты тигътæ
Нал зынынц æппын.
Сатæг фæлм ныджджихтæ
Арф кæмтты рæбын.

Фервæзт рыгæй фæндаг,
Хъæд ныдзæм, ныссым.
Мауал цу дывæндæй,
Ам æркæн фысым.

Джусойты Нафийы тæлмац

СОН

В полдневный жар в долине Дагестана
С свинцом в груди лежал недвижим я;
Глубокая еще дымилась рана,
По капле кровь точилася моя.

Лежал один я на песке долины;
Уступы скал теснилися кругом,
И солнце жгло их желтые вершины
И жгло меня — но спал я мертвым сном.

И снился мне сияющий огнями
Вечерний пир в родимой стороне.
Меж юных жен, увенчанных цветами,
Шел разговор веселый обо мне.

Но, в разговор веселый не вступая,
Сидела там задумчиво одна,
И в грустный сон душа ее младая
Бог знает чем была погружена;

И снилась ей долина Дагестана;
Знакомый труп лежал в долине той;
В его груди, дымясь, чернела рана,
И кровь лилась хладеющей струей.

1841

ФЫН

Дагъыстаны æмбисонды æнтæфы
Нæмыгдзæфæй хуыссыдтæн æз æдзæм,
Нырма фæздæгау тугдæф цыд мæ цæфæй,
Мæ алывæрсты ахстæй туг ныццæм.

Хуыссыдтæн æз тæвд ызмисыл дзæгъæлæй.
Мæ алфæмблай — бæрзонд хæхты рæхыс.
Сыгъта сæ хур, сыгъта мæн дæр цæхæрæй,
Сыгъта, фæлæ уыдтæн мæрдвынæй æз.

Уыдтон ма фын: цырæгътæй рухс хæдзары
Нæ уæзæгыл изæргуывды — æнцой.
Æвзонг устытыл дидинвæлыст дарæс...
Æрхауди сæм фырхъæлдзæгæй мæ кой.

Фæлæ дзы иу, сæ цинæй хи фæливгæ,
Зæрдæхæлд сæнтты.— чи зоны, цæмæн,—
Уыдис ныгъуылд... йæ цæсгомы хуыз ивгæ,
Æнкъардæй бадти хъал рæсугъдты ’хсæн.

Æмæ нæ цæстыл уади: Дагъыстаны
Йæ зонгæ мардæй арф комы лæууы.
йæ риуы цæфæй дард, сæрсæфæн раны
Фæстаг туджы цъыртт уазалæй цæуы.

Барахъты Гинойы тæлмац

СОСЕД

Кто б ни был ты, печальный мой сосед,
Люблю тебя, как друга юных лет,
Тебя, товарищ мой случайный,
Хотя судьбы коварною игрой
Навеки мы разлучены с тобой
Стеной теперь — а после тайной.
Когда зари румяный полусвет
В окно тюрьмы прощальный свой привет
Мне, умирая, посылает
И, опершись на звучное ружье,
Наш часовой, про старое житье
Мечтая, стоя засыпает, —
Тогда, чело склонив к сырой стене,
Я слушаю — ив мрачной тишине
Твои напевы раздаются.
О чем они — не знаю; но тоской
Исполнены, и звуки чередой,
Как слезы, тихо льются, льются...
И лучших лет надежды и любовь —
В груди моей все оживает вновь,
И мысли далеко несутся,
И полон ум желаний и страстей,
И кровь кипит — и слезы из очей,
Как звуки, друг за другом льются.
Когда волнуется желтеющая нива,
И свежий лес шумит при звуке ветерка,
И прячется в саду малиновая слива
Под тенью сладостной зеленого листка;
Когда росой обрызганный душистой,
Румяным вечером иль утра в час златой,
Из-под куста мне ландыш серебристый
Приветливо кивает головой;
Когда студеный ключ играет по оврагу
И, погружая мысль в какой-то смутный сон,
Лепечет мне таинственную сагу
Про мирный край, откуда мчится он, —
Тогда смиряется души моей тревога,
Тогда расходятся морщины на челе, —
И счастье я могу постигнуть на земле,
И в небесах я вижу бога.

СЫХАГ

Нæ зонын, чи дæ, ме ’рхæндæг сыхаг,
Фæлæ дæ уарзын, хатын дын дæ уаг,
Цыма стæм тынг рагæй хæлæрттæ,
Æниу хъысмæты хин æмæ кæлæн
Дæуæй æнустæм баиртæстой мæн
Нырмæ уал къултæй, стæй — мæлæтæй.
Изæрæхсиды удисгæ сырх рухс
Куы бакæсы мæ ахæстонмæ цъус
Мæныл фæстаг тынтæй узæлгæ,
Нæ хъахъхъæнæг куы фæкæны æнкъард,
Йæ раздæры тæхудиаджы цард
Уысммæ куы æрбаймысы йæ зæрдæ,—
Уымæл къулмæ уæд бадарын мæ сæр
Æмæ фæхъусын — алыхатт мæн дæр
Дæ зарджытæ сæ фæдыл сайынц.
Цæуыл ысты — нæ зонын, фæлæ нæй
Æнтъыснæг зæлтæн рох кæнæн мæнæй,
Цæссыгтæ цадæг уайынц, уайынц.
Хуыздæр азты ныфсытæ æмæ уарзт
Мæ риуы ногæй сæндидзынц æваст,
Мæ хъуыдытæ сæ тахтæй райынц,
Мæ зонд рæмудзы, ницы йын у ’гъгъæд,
Мæ туг фыцы — мæ цæссыгтæ та уæд
Зæлтау кæрæдзи фæдыл уайынц.

Скифироны тæлмац

* Сæргæндты сыфмæ *